نقش‌مایه‌هایی از عشق و شور و شوق

سالومه مسچیان بیش از پانزده سال است که با پاستل گچی به قلمرو آفرینش هنری قدم گذاشته است و راهیِ راهی پر پیچ‌ وخم شده، راهی که اندک افرادی تمنای گذر از آن را داشته‌اند. مسیری که آن‌قدرها که به نظر می‌آید آسان نیست و هر رهرویی در آن پایدار نمانده است.
با همه این تفاسیر سالومه مسچیان این مسیر را انتخاب کرده و در آن گام برداشته است. هنر او رنگ‌وبوی ایرانی و سنتی دارد. خانه‌های کاه‌گلی، شمعدانی‌ها و کوچه‌پس‌کوچه ها هنوز در قلب و دیده‌اش حضور دارند، هرچند که حضورشان در زندگی واقعی روز به روز کم رنگ و کم رنگ‌تر می‌شود.
می‌گویند نوستالژی اختراع یک پزشک ارتشی بود که علائم مشابهی را در سربازان سوئیسی دور از خانه مشاهده می‌کرد. او به این نتیجه رسید که آن‌ها درد دوری از خانه را دارند: دردی (آلژیا) برای خانه (نوستوس) و این سربازان درمانی نداشتند مگر فرستاده شدن به خانه.
شاید بتوان گفت نقاشی‌های سالومه مسچیان در تمنای روزگار گذشته یا در حال گذر یا همان نوستالژی به سر می‌برند. او فارغ از نظرات روزگار معاصر در وادی مخصوص به خود و تعهدات مخصوص به خود قدم برمی‌دارد و از چیزهایی روایت می‌کند که عطری از روزگار در گذشته را دارد. خانه ها یا فضاهایی که دیگر کمتر از آن‌ها می‌شود در زندگی روزمره شهری سراغ گرفت، بهانه‌هایی هستند برای سالومه مسچیان تا بار دیگر پاستل گچی به دست، بساط نقاشی‌اش را پهن کند و از خانه‌ای بزرگ، از سرزمینش روایت کند. نقاشی‌های او تصنیف‌هایی هستند در جهت به خاطر سپردن همیشگی آنچه که آن‌قدرها که باید جدی گرفته نشده است: فضاهای روستایی، عشایری و سنتی ایران همچون بازارهای سنتی و کوچه و پس کوچه‌ها، همان‌ها که عطر مادر و مادربزرگ‌ها را با خود به همراه دارد.
با این حال کارهای او محدود به سبک منظره نیستند، طبیعت بی‌جان و پرتره و نقاشی‌های فیگوراتیو او هم همین حال‌وهوا را تداعی می‌کنند، رفتن به سراغ ساز و نوای ایرانی و یا دخترانی با پوشش اصیل ایران زمین.
آنچه ورای ترکیب‌بندی، رنگ و تکنیک قدرتمند او سخن‌سرایی می‌کند فقط و فقط یک چیز است: چیزی است از جنس عشق و شور نسبت به خانه مادری، موطنش؛ ایران.
آرش سلطانعلی - شهریور 1398

رنگدانه های "پاستل گچی" ، همچون دانه هایی از تار و پود هستی هنرمند، بر روی کاغذ می نشیند و رویائی از واقعیت را عینیت می بخشد، که ساعت ها تماشای آن برای مخاطب سیری ناپذیر است .
تکنیک "پاستل گچی" بر خلاف تصور به مراتب سخت تر از سایر تکنیک ها است و کمتر هنرمندی به سراغ آن رفته است .
سالومه مسچیان مقدم چنین خواست و توانست به زیبایی به وصف زیبایی به توصیف رویای خویش بپردازد .

آرش سلطانعلی خرداد 1398